OBCHODY 45 ROCZNICY ŚMIERCI KS. ANTONIEGO JAGŁOWSKIEGO W AUGUSTOWIE

W Augustowie dobiegła końca wyjątkowa uroczystość 45 rocznicy śmierci ks. Antoniego Jagłowskiego, który związany był z naszym Zgromadzeniem od czasu jego powstania. Już od godziny 10.00 do Augustowa przybywały z różnych stron Polski: Gdańska, Kwidzyna, Olsztyna, Konina, Otwocka, Puław, Lublina, Biłgoraja, Borkowic, Grajewa i Ełku. W Bazylice Najświętszego Serca Jezusowego o godz. 11.40 rozpoczął się montaż słowno-muzyczny, przygotowany przez s. Goretti OSB i Scholę Benedicamus Domino, dzięki któremu wszyscy zebrani zapoznali się z życiem, posługą i dziełem ks. Antoniego Jagłowskiego. Pięknej liturgii przewodniczył i homilię wygłosił ks. kan. Wojciech Jabłoński, dziekan i proboszcz tej parafii. Na zakończenie Eucharystii M. Marcelina Kuśmierz OSB, przełożona generalna, słowami zaczerpniętymi z konferencji Ks. Jagłowskiego, zachęciła do zachowania i pielęgnowania jedności, która w dzisiejszych czasach jest zagrożona w Kościele, Ojczyźnie, rodzinach i Zgromadzeniu. Nabożeństwo na cmentarzu – przy grobie Kapłana – było ostatnim modlitewnym aktem podczas tego spotkania. Zwieńczeniem wspólnego spotkania przy stole było syntetyczne słowo s. Ambrozji OSB, a także świadectwo Ks. Inf. Antoniego Kochańskiego, który wspominał wspólnie przeżyte chwile z ks. Jagłowskim podczas jego pobytu w Augustowie. Ponadto,licznie zebrana Rodzina Ks. Jagłowskiego udostępniła wiersz napisany przed 45 laty na dzień pogrzebu śp. o. Jagłowskiego.

Dziękujemy Siostrom z ełckich Wspólnot za przygotowanie tej pięknej uroczystości, gościnę i dar wspólnej modlitwy.

Słowo Przełożonej Generalnej – M. Marceliny Kuśmierz OSB – skierowane do zebranych na zakończenie Liturgii:

„Jedyne co mam, to wola moja – jedyne co wiem, to prawda, że gardzić trzeba wszystkim co zmienne i przemijające, a szukać rzeczy pewnych i wiecznych”. Te słowa św. Augustyna trafnie ilustrują kierunek życia ks. Infułata Antoniego Jagłowskiego, który – w pewnym sensie – zgromadził nas tutaj, w Bazylice Najświętszego Serca Pana Jezusa, aby wraz z Kapłanami, Siostrami Benedyktynkami, Rodziną i Mieszkańcami Augustowa, dziękować za Jego utkane pięknem i dobrem życie, które 45 lat temu Pan odciął od nici /por. Iz 38/.

Jako Zgromadzenie Sióstr Benedyktynek Misjonarek, wpisane w wielką rodzinę benedyktyńską istniejącą w Kościele od ponad 1500 lat, dziś szczególnie dziękujemy Bogu za tego niezwykłego Kapłana według Serca Bożego, który zostawiając swoje ambitne plany, pomysły na życie, a więc – swoją wolę – oddał się bezgranicznie prowadzeniu Ducha Świętego, towarzysząc naszej Założycielce Matce Jadwidze Kuleszy i powstającej Wspólnocie w Białej Cerkwi koło Kijowa, od początku istnienia.

W przeżywanych dziś czasach zamętu i kwestionowania podstawowych praw, jakimi powinien kierować się człowiek ukształtowany na Boży obraz i podobieństwo, w sposób szczególny odczuwany jest brak jedności: w Kościele, w świecie, w Ojczyźnie w rodzinach i w naszych wspólnotach… Warto więc może w tym miejscu, jako duchowy testament i przesłanie dla nas wszystkich, przytoczyć fragment Konferencji ks. Jagłowskiego, który już w 1947 roku przestrzegał i zachęcał w Kwidzynie powierzone jego duchowej pieczy Siostry:

Jeden wspólny duch w Zgromadzeniu nie zabija talentów ani zdolności, nie niszczy dobrych cech charakteru, nie gasi roztropnego zapału, nie paraliżuje inicjatywy, nie ogranicza działalności, lecz to wszystko ożywia, podnosi, rozwija, pobudza. Przede wszystkim trzy śluby zakonne, praktykowane w duchu Reguły benedyktyńskiej i ściśle według przepisów Konstytucji, nadają życiu wewnętrznemu jednolitość i zwartość: cnoty benedyktyńskie, jak gościnność okazana każdemu, wzajemna miłość, pracowitość, głębokie poczucie przynależności do Zgromadzenia, wspólnej rodziny duchowej, rozwinięte życie liturgiczne, praktykowane z właściwym zrozumieniem przez wszystkie Siostry sposoby uczestniczenia we Mszy Świętej, odmawianie oficjum, obchody uroczystości kościelnych. 

To wszystko wytwarza wspólnego ducha w Zgromadzeniu, który wiąże poszczególne dusze ze sobą, czyniąc je odporne na wszelkie przeciwności i gotowe na wszelkie trudy i poświęcenie. Wspólne dążenie połączone z modlitwą do Świętego Patriarchy zapewni utrzymanie tego ducha. Wtenczas staniecie się, drogie Siostry, podobne duchowo nie tylko między sobą, ale podobne do tych tysięcy dusz żyjących pod Regułą benedyktyńską oraz podobne do drugich tysięcy, które ta Reguła uświęciła i zbawiła.

Dziękuję Ks. Kanonikowi Wojciechowi Jabłońskiemu, dziekanowi i proboszczowi tej parafii oraz kapłanom tej parafii, za tak życzliwe przyjęcie nas pod dach tej pięknej świątyni, przewodniczenie liturgii i wygłoszone Słowo Boże. Dziękuję Kapłanom – według godności i funkcji, na czele z Ks. Infułatem Antonim Kochańskim i ks. Kanonikiem Maciejem Maciejewskim – za dar wspólnej modlitwy i wszelką życzliwość. Słowa podziękowań kieruję pod adresem obecnej tu Rodziny śp. ks. Jagłowskiego, na czele z reprezentantem rodu ks. Zbigniewem Kamińskim, który również podjął drogę ofiarnej kapłańskiej służby.

Serdecznie dziękuję s. Asystentce Antonii i Siostrom ze wspólnot ełckich za trud włożony w przygotowanie dzisiejszej uroczystości i życzę wszystkim Siostrom doświadczenia jedności i wspólnego ducha, aby pośród przeciwności i trudów życia Bogu poświęconego potrafiły, za wstawiennictwem św. Benedykta, osiągnąć uświęcenie i zbawienie.

Bardzo dziękuję Siostrom, wszystkim gościom i parafianom za przybycie i wspólne dziękczynnie za dar życia i posługi kapłańskiej Ojca Antoniego.