Praca w życiu monastycznym jest zlecana zawsze w towarzystwie łaski Bożej, co stwarza możliwość wzrostu indywidualnego i wspólnotowego zaufania, ponieważ w sytuacjach podejmowania obowiązków subiektywnie trudnych do zrealizowania (RB 63,1n.), stwarza się przestrzeń otwartości na pomoc Boga i braci. Właśnie wtedy dzieli się z Chrystusem jego doświadczenie pewnej ewolucji pracy, który z cieśli stał się Nauczycielem tłumów, a jego uczniowie – prości rybacy – rybakami ludzi (Łk 5,10).

Zrozumiałym jest więc fakt, że wspólnota musi odnajdywać swą radość w przykładzie Chrystusa, który swą obecnością przenika każdy rodzaj pracy: szycie szat zakonnych, by nie trzeba ich kupować poza klasztorem, haftowanie obrusów i puryfikaterzy, pracę w kuchni (RB 35), posługę gościom (RB 53), obowiązki rzemieślników (RB 57) i ogrodników (RB 48) oraz sprawujących władzę. W czasie jej wykonywania – podobnie jak na modlitwie – doświadcza się możliwości introspektywnego poznania oraz korygowania swoich postaw w odniesieniu do innych.

Przestrzeń pracy wspólnoty musi być nasycona modlitwą, rozważaniem, czytaniem i ciszą. W ten sposób praca nowego człowieka w Chrystusie sprawia, że liczy się jej jakość oraz zakorzenienie w innej rzeczywistości, co sprzeciwia się powszechnej tendencji świata nastawionego na korzyści i produktywność. Syntetyczne wyrażenie tej prawdy odnajdujemy w słowach benedyktyńskiej Reguły: Przy ustalaniu zaś ceny nie trzeba dopuszczać do głosu złej chciwości. Lepiej jest zawsze sprzedawać nieco taniej, niż mogą to uczynić ludzie świeccy, aby we wszystkim Bóg był uwielbiony (RB 57,7­9).

Nasze życie jest drogą wielbienia Boga we wszystkich działaniach naszego umysłu i pracy naszych rąk, ponieważ praca jest miłością widzialną. Zakończone Opus Dei niejako odprowadza mnichów i mniszki wszystkich czasów w stronę codziennych zajęć, które stwarzają przestrzeń kontynuacji doświadczenia Boga żywego i Źródła radości nawet w najtrudniejszych do wykonania pracach, przez co dzielą oni doświadczenie wszystkich mężczyzn i kobiet pozostających poza murami klasztoru.

Symboliczny gest ofiarowania w czasie Eucharystii sprawia, że praca jest prawdziwie błogosławiona w liturgii ołtarza, gdzie – wraz ze wszystkimi nadziejami, wysiłkami i nieudolnymi próbami - jest również oczyszczona i przemieniana w Chrystusa, dla chwały Ojca. Dzięki temu wspólnota uczestnicząc w tym Misterium odnajduje źródło braterskiej komunii i coraz bardziej łączy się z Kościołem, a przez swoją pracę daje świadectwo życia, które karmi się Słowem.